Borte bra, men ikkje overalt

Eg kom heim frå USA på tysdag. Men no skal eg hoppa litt bakover i tid.

Resten av tida hjå fæmlien på mor si side var sjølvsagt fantastisk. Så reiste me sørover på torsdag. Til T.O. (Thousand Oaks). Urk. Var det ikkje for at farmor bur der, skulle eg vera glad for å sleppa å reisa der att. De kan lesa litt om byen på vikkipedia, om de vil. T.O. ligg såpass nærme Los Angeles at ein kjenner det. Ein kjenner liksom dei ekle sidene av det amerikanske, og kjem ikkje vekk frå det. I tillegg er det der den andre fæmlien bur, altså dei på far si side. Ikkje misforstå, eg er glad i dei. Men dei er liksom ikkje fullt så enkle å få kontakt med som dei andre. Dei er noko for seg sjølve.

Men farmor er dritkul. Ho er 88 år gamal, trur eg. Ho har flytta ut av huset sitt og inn i ein slags gamleheim, berre mykje finare. Der får ho litt hjelp, men greier seg eigentleg utruleg bra sjølv. Så er ho 100% tilstades, og både hugsar og høyrer perfekt. Den eigentlege grunnen til at me reiste til USA, var for å rydda ut av huset. Altså måtte alle tinga hennar fordelast! Godt at det finst villige søner og barnebarn. (Resultatet av dette får de sjå i neste innlegg.) Me fant alt frå gamle bilete til klede til kjøkkenutstyr til far min sine lekser frå vidaregåande. Gøy! Og med alt dette fekk me plutseleg mykje meir å snakka med farmor om.

Nedturen kom på reisa heim. Eg greidde nemleg å verta forkjøla eit par dagar før. Kjære lesar, dersom du kan unngå det, ikkje fly når du er forkjøla. Eg fekk liksom all smerta i verda lagt saman inn i øyra mine. Ao då, tenkjer du kanskje. Ao då kan ein tenkja når ein snublar og dett på rumpa. Stol på meg, dette vil du ikkje oppleva.

Men okei. No er eg heime og trur kanskje at eg sånn cirka har sove ut. Kanskje greier eg å gå på skulen i morgon, kanskje ikkje.

Kva gjer du når du er sjuk? Eg drikk te og ser teve (o.k.s. fjernsyn). Litt keisamt i lengden.