Ein tanke...

Går det an å vera kronisk forelska?

Eg kom til å tenkja på at det er frykteleg lenge sidan eg tok ein god, langvarig pause frå å vera forelska i nokon. Når eg tenkjer meg litt meir om så kan eg rett og slett ikkje hugsa sist eg hadde ein slik pause. (Kanskje var det eit par månader i byrjinga av Sagavoll-året, men det var liksom litt småting der òg.)

Denne lidinga eg kanskje er i ferd med å diagnostisera meg sjølv med, kan nesten klassifiserast som ei avhengigheit (er det eit ord?). Og det er eigentleg ein smule slitsamt. Sjølv om eg ikkje fryktar å pådra meg lungekreft eller hepatitt som konsekvens av kjenslemaratonen, så kan eg enda opp utrøysteleg skuffa dersom ingen av sjukdomsframtoningane fører til eit livsvarig sjukehusopphald (litt usikker på om det er ein god metafor for ekteskap/samliv, men klokka er trass alt snart 3 om natta, og som Ted Mosby veit så tenkjer ein ikkje klart etter klokka 2).

Dette må eg sova på.

Helga som gjekk og året som kjem

Eg har alt fått svarbrev!
... frå alle 4 :S

Ja, altså. Det kom brev i posten i går, men eg opna dei ikkje før no i kveld. Og eg kom altså inn på alle folkehøgskulene eg søkte på. Dette var jo sjølvsagt hyggjelege nyhende for meg, men no må eg velja mellom dei! Hah. Har 3 veker på meg. Førebels ligg Manger høgt.

No er helga i ferd med å, ehm, verta ikkje-helg-lenger, og eg føler ikkje eg har hatt helg før rundt klokka 3 i dag. Men det har vore kjekt, både før og etter :) merkelege greier, eigentleg, eg har liksom følt meg frelst og forelska om kvarandre. (Oi, der avslørte eg meg. Ja, ja.)

Tralala. Det var det eg ville seia.

Namnedag og Grunnlovsdag

16. mai

Det var ein nesten innhaldslaus skuledag, etterfulgt av nokre timar med planlegging og prat. Charleston gjekk betre enn det plar, læraren var frustrert i byrjinga men skrytte av oss i slutten. Me fekk gå over ein halvtime tidlegare enn vanleg, og eg fekk god tid til å eta og skifta osb før eg traska bort til Cemje. Var ein smule redd for at eg var den fyrste som var komen, og at eg måtte sitja lenge åleine. Men det slapp eg :) me vart ein god gjeng etter kvart. Desse menneska er fantastiske. Seriøst, eg kjem ikkje over kor mange bra folk eg kjenner. Men ja. Etter ei tid på Cemje fekk me lyst til å gå på Sjokoladepiken. Me åt og drakk usunne ting og prata om... vel, alt. Me sat til etter stengetid, og me prata med kasseduden. Han fekk sjokolade til å virka nesten religiøst.

Medan eg sat på kafeane, byrja eg å få ei kjensle i kroppen som eg veit at eg har hatt før, men som var sterkare enn eg hugsa. Det var som eg var nervøs, utan å vita kvifor. Det var ubehageleg (bm-ord, igjen!!) men herleg på same tida. Då eg vart samd med meg sjølv om kva det var, vart eg litt redd. Kunne det verkeleg henda så plutseleg? Ja. Det har hendt før.

Så veit eg ikkje om det er tåpeleg eller lurt, dette her. Men det er kanskje ikkje viktig.

17. mai

Fyrst sto eg opp altfor seint, og hadde ikkje tid til anna enn frukost og fornying av maskara :P hadde eigentleg tenkt å krølla håret, men. Får ta det ein annan gong. Drog til skulen, møtte eit bunadkledd pikekor, song to mai-songar og klemte nokre lærarar. Anja sa noko eg aldri vil gløyma. Og eg visste at ho hadde rett.

Gjekk i tog, song av full hals (eller, freista syngja av full hals - det er vanskeleg medan ein går) og vart oppløyste. Eg vandra ned til torget, kor eg trefte Ragnhild H. og takka Gud for det. (Det hadde vorte mange timar åleine viss ikkje. Pluss at Ragnhild er koseleg.) Me såg tog, me åt is, me prata, me var med fleire andre folk som eg ikkje kjente. Gøy!

Endeleg såg eg Solveig, og sprang over vegen midt i folketoget for å stå med henne, og Terje og nokre IB-gutar. Oppdaga etter ei stund at Sze Yan, Oda og Åse òg var der. Hadde ikkje sett dei på år og dag. Det var litt trist å vita at dei alle snart skulle flytta vekk. Velvel. Etter folketoget gjekk me (eg og Solveig og Terje og IB-gutane) på Subway. IB-gutane var morosame! Eg skjønte ikkje så mykje av skulesnakket, men det var kjekt for det. Eg vurderte rømmegrautkveld-situasjonen, og bestemte meg eigentleg for å ikkje gå. Men så gjekk eg og Solveig bort der likevel, berre for å sjekka... Me oppdaga fort at det ikkje var ein ungdomsfest, for å seia det slik. Så me ringte Oda, og gjekk heim til henne (ei anna venninne av dei var der òg) kor me spelte Nintendo 64 og lo og lo og lo.

18. mai

I'm in for it. Får sjå om eg klarar dette.

Takk for ei fin helg, alle saman! (De veit kven de er.)