Eg har flytta!

Kom og sjå den nye bloggen min! Alle innlegga herfrå er importerte dit, og det er der eg kjem til å oppdatera frå no av. Hugs òg å endra bokmerke og lenkjer osb :)

Nerdetidsfordriv + popkultur

Hei, eg såg du ringte men eg høyrer ingenting
Eg er på ein utestad med dårleg dekning
Kva kva kva kva sa du? å det bråkar så rundt meg
Eg kan ikkje høyra og det passar dårleg

Høyr her, det er yndlingssongen min dei speler no
Eg har ein drink i handa og eg må sånn på do
Du burde ringt meg tidlegare då eg hadde fri
Kan du 'kje snart gi deg, eg har lågt batteri

Ta hintet, ta hintet, eg vil ikkje tenkja i kveld
Hjartet mitt høyrer til på dansegolvet
Ta hintet, ta hintet, eg vil ikkje prata i kveld
Hjartet mitt høyrer til på dansegolvet

Telefonen min drive og vibrere og gnage
For ein lyd det lage, for ein lyd det lage
Snart skrur eg heile driten av for dette e ein plage
Du ringe inn og klage
E det rart eg ikkje svare?

----

Ser de kva song dette er? (Forresten, eg veit eg har blanda nynorsk og dialekt her, men den delen som er på dialekt er trass alt sungen av ein annan person enn resten ;-) Det passa berre best sånn!) Eg har eigentleg omsett heile songen, men er ikkje like nøgd med alle delane.

Ha ein fin fredag!

Det hender eg er redd likevel.

For ei tid sidan blei eg spurt kor i byen eg budde, av ei jente eg nettopp hadde møtt. Då eg svarte at eg budde på Alexander Kiellands plass, spurte ho om eg ikkje var redd. Det hadde visstnok vore ein valdtekt der nokre dagar før. Eg hadde ikkje høyrt om det, og trudde A.K. plass var ein trygg stad. Sidan har eg høyrt om fleire og fleire valdtekter som har skjedd på plassar kor eg ofte går og aldri har tenkt var spesielt shady.

Før var eg heilt uredd for denne byen. Eg visste at sjansen for at noko skjer med meg, er veldig lita. Det veit eg framleis, men noko i meg er blitt litt skremt. Det er ikkje lenge sidan eg sa at det nyttar ikkje å gå rundt og vera redd for at noko skal skje. Eg gjekk heim aleine utan å nøla. No har eitt eller anna skremt meg til å alltid sjå litt mistenksamt rundt meg viss eg skulle gå aleine når det er mørkt. Helst gjer eg ikkje det lenger.

Feministen i meg vil så veldig gjerne vera uredd og uavhengig, og våga å vera aleine, uansett situasjon. Eg ønskjer eg ikkje kjente det behovet for følgje heim. Men ting skjer, og ting kan skje med meg, og eg er ikkje fysisk i stand til å hindra det om eg er aleine. Når eg har følgje heim, tenkjer eg ikkje lenger på at "no har eg nokon med meg som kan banka opp valdtektsmennene", men eg gløymer at slikt er mogleg, og føler meg trygg.

Eg lurer på om behovet for å føla meg trygg er i ferd med å utkonkurrera behovet for å føla meg sjølvstendig. Det plagar meg nesten meir enn alle valdtektene.

Om me jenter alltid gjer alt me kan for å unngå farlege situasjonar... Tyder det då at me tar ansvar for oss sjølve, eller at me lar frykten gå inn på oss? Korleis burde me jenter tenkja og oppføra oss når me er ute om kvelden? Kva kan gjerast for at jenter skal bli uredde? Kva meiner du?

Reisesjuka, opplevingssjuka og kjærleikssjuka

Om eit år er eg truleg og vonaleg i Brasil. Eg veit ikkje kor i landet, eller kor lenge eg blir der, eller kva eg skal finna på der. Alt eg veit er at eg skal til Brasil og gjera noko kult.

Ei stund trudde eg hovudgrunnen til at eg ville til Brasil var reisesjuka. Det vil seia at eg alltid er litt "annige" på å flytta på meg og sjå nye plassar og starta litt på nytt. Å ha heilt blanke ark idet eg blir kjend med nye folk er noko som appellerer til meg. Dei eg møter i Brasil treng ikkje vita korleis eg levde i Noreg. Dei treng ikkje vita om fortida mi og om kven eg var før. Så eg har kanskje litt reisesjuka sånn inherent.

Men eigentleg, no når eg har budd i Oslo i eit år, blir eg berre meir og meir glad i byen. Når eg høyrer songar om Oslo eller ser ein plass eg kjenner att på tv eller film, føler eg at dette er byen min, her er eg. Iblant minner eg meg sjølv på at Sara, du bur i hovudstaden. Om det er lenge nok sidan sist eg tenkte over det, kjenst det nesten like merkeleg som dei første dagane på Kringsjå. Samtidig er eg blitt så godt kjend og komfortabel her og eg har laga meg eit liv her og kvardagen min er her og dei eg er glad i er i stor grad her. Eg trivest, og det er ikkje berre noko eg seier til damene som klyp meg i kinna i kyrkja når eg er heime på ferie.

Så det er nok ikkje det at eg vil vekk herfrå som driv meg.

Steg to er at eg trur eg vil til Brasil fordi eg så lenge har tenkt at der kjem eg til å oppleva ting. Eg opplever ting i Oslo stadig vekk, då. Det skjer alltid masse spanande her. Men eg har aldri budd utanfor Noreg. Eg har aldri hatt advent om sommaren eller påske om hausten. Eg har aldri budd ein stad der dei ikkje snakkar førstespråka mine. Eg har aldri vore heilt tvungen til å finna meg eit heilt nytt sosialt nettverk. Eg har aldri vore i kjempepinlege situasjonar på grunn av kulturelle misforståingar. Altså, eg anar ikkje kva det er eg kjem til å oppleva i Brasil, men eg veit eg kjem til å oppleva ting og eg veit eg kjem til å skriva kjenslelada brev heim og eg veit eg kjem til å ha det fantastisk bra og forferdeleg kjipt og alt det andre som går an. Faktisk trur eg ikkje eg byggjer opp urealistiske forventningar no. Dette kjem til å vera noko heilt nytt.

Kanskje det rett og slett er opplevingssjuka som driv meg.

I mellomtida har eg alltid det litt større problemet: Kjærleikssjuka. Det er nokså lett å lata som ein tykkjer det er heilt greitt å vera aleine, men ærleg tala, denne lengta etter ekte nærleik er ein kronisk plage. Så på den eine sida vil eg bli her i tilfelle noko av det som ikkje gjekk så bra går bra likevel. På den andre sida vil eg, og trur eg stundom at eg bør, starta på nytt og vera sterk aleine. Men kva skjer om eg forelskar meg rett før eg reiser? Eller om eg forelskar meg i ein brasilianar? Eller eller eller. Det er så mykje som kan skje og så mange ting ein kan uroa seg for når ein har denne "fatale sjukdomen".

Eg trur allereie det kjem til å bli veldig vanskeleg å reisa. Men eg må.

(Førebelse) endringar

Det kjem til å skje nokre sånne framover her på bloggen. Eg veit ikkje heilt enno kva eg kjem til å gjera, men eg kjem til å starta med å endra tittelen på bloggen for den er så dårleg. Seinare kjem eg kanskje til å få meg ein nynorsk.no-blogg. Viss nokon har lyst til å bidra med innspel, tips, design, kva som helst, så blir eg veldig veldig glad og kan henda eg finn ein hyggeleg måte å takka dykk på.

Så er de førebudde på det, liksom!

Ha ein ustatistisk bra måndag!

Google verb meme thing

This is the google verb meme thing.

Sara needs a job.
Sara looks like a horse.
Sara says boutique.
Sara wants a manly man.
Sara does Japan.
Sara hates pants.
Sara asks Stephanie to prom.
Sara likes puny Alan.
Sara eats stuff.
Sara wears Garcia.
Sara was arrested for stabbing Tony in the arm (etc)
Sara loves life.

Dette semesteret

Til dei som lurer på kva eg gjer dette semesteret, her er the 411 i form av eit intervju med meg sjølv.

Sara, kva fag tar du eigentleg dette semesteret?
Eg tar exphil, fordi "dei" anbefalte å ta det i det tredje semesteret. Det verkar greitt så langt, og eg tykkjer folk overdriv litt med sutringa over dette faget. Eg tar òg innføring i portugisisk, i håp om å få forkunnskapar til å ta 40-gruppe i portugisisk, i håp om å gjera noko kult i Brasil ein vakker dag. Det siste faget eg tar no er morfologi 2. Det handlar om ord og sånn. Det er nerdete og nyttig (håpar eg).

Skulle du ikkje ta ein masse andre ting... sånn som astronomi og barnelitteratur?
Jo, og eg har ikkje gitt opp tanken på det, eg berre utset det litt. Sjansen for å kunna utveksla er visst betre viss eg følgjer det anbefalte studieløpet sånn cirka. Og eg tykte det var rart å ikkje ta eit einaste lingvistikkemne, så eg kunne ikkje dy meg.

Okei, så det er det du gjer på skulen.
Ja.

Kva anna gjer du, då?
På måndagar syng eg i verdas kulaste kor. Me har vore med i ein vakker musikkvideo og me skal spela inn CD og me er big in Germany og det er dritgøy. Me er òg smånerdete og covrar denne medleyen!
Elles sit eg i nokre styre.

Typisk deg. Kva styre då?
Per no: Studentmållaget i Oslo, Mål og Makt (tidsskriftet til SmiO), Motmæle (medlemsbladet til NMU), landsstyret i Norsk Målungdom, studentutvalet (eigentleg eit fagutval) på ILN (institutt for lingvistiske og nordiske studie)... er det noko meir då? Trurkje det.

Travel, du!
Litt.

Kva med dansen og sånn?
Det tar eg litt pause frå akkurat no, fordi det er crazy dyrt og eg har jo eigentleg ikkje tid heller. Men heile kroppen min saknar det inderleg.

Kva andre ting har du på gang / planlagt? Du har jo alltid masse prosjekt i... lufta? (Er det det det heiter?)
Baller i lufta, trur eg det er noko som heiter. Det har eg. Eg har til dømes ein ambisjon om å lesa 52 skjønnlitterære bøker frå studiestart haust 2011 til studiestart haust 2012, og helst i form av éi i veka, og ikkje liksom 40 i juleferien. For at det skal gå, må eg lesa MASSE på søndagar og oftast ganske korte bøker. Men det er betre enn ingenting! Hurra! Eit anna prosjekt har eg saman med fine lesesalbuddy Liv, og det skal dokumenterast på denne bloggen her, og det handlar om matpakkar! Me skal rett og slett bli flinke på å laga matpakkar. (Eigentleg er Liv allereie veldig flink.)

Korleis får du tid til venner?
Heldigvis driv ein god del av vennene mine med dei same tinga som meg. Hurra for felles interessar! (Resten ser eg med ujamne mellomrom, men det kjenst alltid som om no time has passed, lizm.)

Takk for intervjuet, og lukke til!
Takk i like måte ;-)

"En svunnen tid"

(Veldig forseinka utfordringsblogginnlegg!)

Når eg høyrer orda "en svunnen tid", tenkjer eg på barndommen. Personleg er eg glad for at barndommen er over. Den har rettnok sin sjarm: Ein kan gjera veldig mykje rart og folk tykkjer berre ein er søt. Ein får veldig stor glede av veldig små ting, og tykkjer det meste er fascinerande. Ein har ingen ansvar, ingen tidsfristar, ingen økonomiske utfordringar. Ein lærer himla fort.

Likevel er eg glad for å vera vaksen: Ein er fri til å gjera nesten kva ein vil. Ein kan ta ansvar sjølv for å få det livet ein sjølv vil ha. Ein skjønar mykje meir. Ein er mykje mindre usikker på alt. Eg trur attpåtil at eg er ein heilt annan person enn eg var som barn. Dei fleste minna eg har frå barndommen er rett og slett vanskelege, og det er godt at så mykje har forandra seg.

Men sidan dette innlegget skal handla om "en svunnen tid" får eg nemna nokre gode minne eg har. Det er jo alltid hyggeleg med slike blogginnlegg.


Bada i sjøen og konkurrera om å hoppa i dei raraste positurane.
Plukka bær og stappa munnen full av dei.
Sjå magiske filmar og leika at ein var med i dei.
Leggja spionasjeplanar utan noko mål, berre for å sjå rare ting.
Eta lunsj oppe i eit tre.
Laga avis for barna i nabolaget.
Dansa med far i stova medan pizzadeigen hevde.
Ta med vener i symjehallen og dikta opp nye leikar.

Det er slike små hendingar eg hugsar og tykkjer er fine. Det er godt å ha dei, iallfall.

Eg elskar fadderungane mine.

Dei siste dagane har eg stort sett tilbrakt saman med ein gjeng lingvistikkspirer. To av dei er, som meg, andreårsstudentar og fadderar. 12 av dei er fadderungar og fantastiske. Det er INGEN i faddergruppa eg ikkje diggar. Dei er rebelske, sjølvsikre, heite, søte, hilariøse, sta, entusiastiske, mystiske, nerdete, uforutsigbare, diggbare og dritrare. My kind of gang.

Med desse folka kan eg diskutera språkpolitikk, høyra på jazz, klaga på dårleg vin, dansa (om enn litt nølande), synga med på songar me eigentleg ikkje likar at me likar, spela kortspel ingen kan reglane for, stå lenge i kø og aldri tenkja at det er keisamt, ta følge heim og bli forholdsvis edru på vegen...

Går det an å vera fadder neste år òg? :P

Kva er greia med visittkort for konfirmantar?

Eg er blitt utfordra. Eg må skriva noko. Eg har fått eit tema. Temaet er rart.

Temaet er altså: "Kva er greia med visittkort for konfirmantar?" Eg veit ikkje kven det er som har gitt meg dette temaet. Men tusen takk, og ikkje ta det personleg om eg ikkje lever opp til forhåpningane dine.

Eg har aldri visst at det fanst visittkort for konfirmantar, let alone at det var ei greie. Så eg måtte googla det. Då fann eg mellom anna dette. Det fyrste som slår meg er: Desse ser meir ut som "sjå-me-har-fått-baby"-kort enn noko som helst som har med konfirmasjon å gjera. Men babybilete er alltid koseleg, så nuvel. Så ser eg at teksten på korta består av namn, telefonnummer og epost. Hmm. Okei, så det er faktisk visittkort, og ikkje invitasjon eller takkekort? Jaha. Okei. Kva bruker ein dei til?

Truleg har mykje forandra seg sidan eg var konfirmant. Det er jo seks år sidan. Ærleg tala er det blitt eit litt tåkete minne. Eg gjekk på Alpha-kurs der presten snakka om viktige ting og ingen høyrte etter. Me reiste til London og sov i ei kyrkje og eg blei forelska i ein medkonfirmant med atferdsproblem og litt sånn. Me kledte oss i kvite kappar ein dag i mai og knelte og veninna mi på 18 sa eg knelte fint. Venene til foreldra mine fylte huset og åt kjøt og tok bilete av meg og eg blei trøytt av å smila. Venene mine kom bort seinare på kvelden og eg hadde fest i garasjen og veninna mi på 18 overtydde meg om at eg kom til å finna kjærleik til slutt og litt sånn.

Eigentleg blei eg berre konfirmert fordi det ville vore himla rart om eg ikkje gjorde det, sidan eg hadde meldt meg inn i kyrkja på eige insj nokre få år tidlegare. Somme av venene mine konfa seg for gåvene og pengane. Det gjorde ikkje eg, for å seia det sånn. Eg hadde ingen norsk slekt som sendte pengar. Eg hadde amerikansk slekt som sendte kort. Det var veldig, veldig hyggeleg av dei, for eg veit ikkje om dei eingong heilt visste kva konfirmasjon var. Likevel: Eg er ikkje stolt av dette, men eg var litt bitter. Dette heng framleis litt igjen når eg høyrer om folk som framleis har konfirmasjonspengane sine på sparekonto. Men men.

Konfirmasjon er ei rar greie i seg sjølv. Nesten ingen gjer det av religiøse grunnar lenger, så eg skjønar ikkje heilt vitsen. (Teorien min per no er at norske besteforeldrar berre treng ein merkedag for å skjemma bort barnebarna sine.) Så det der med visittkorta er kanskje eit minimalt mysterium i den store konfirmasjonsrelaterte samanhengen.